Napisy zamknięte (Closed Captioning, CC) to zasadniczo to samo co napisy zwykłe. Termin „closed captioning” powstał w Stanach Zjednoczonych podczas przejścia z telewizji analogowej na cyfrową, a nawet wcześniej. Odnosi się do napisów, które są przesyłane oddzielnie od obrazu wideo i które użytkownik może włączyć lub wyłączyć według własnych potrzeb.
Początki napisów zamkniętych
W erze telewizji analogowej niektóre kanały wykorzystywały dwa oddzielne sygnały: jeden do obrazu, a drugi do napisów. Użytkownik mógł samodzielnie wybrać, czy chce wyświetlać napisy. W ten sposób w USA powstał koncept napisów zamkniętych — niewidocznych napisów, które można aktywować, gdy zajdzie taka potrzeba. Jednak w tamtych czasach nie było to powszechne, ponieważ wymagało to specjalnych telewizorów z podwójnymi odbiornikami i systemem łączenia tych sygnałów. Wraz z pojawieniem się telewizji cyfrowej, która od samego początku umożliwiła transmisję napisów, termin CC (Closed Captioning) na stałe zagościł w amerykańskim słownictwie, umożliwiając użytkownikowi pełną kontrolę nad napisami.
Pojęcie CC w innych krajach
W Stanach Zjednoczonych termin CC jest dobrze znany i stosowany nawet w przepisach prawnych. W innych krajach, takich jak w Europie, termin ten nie jest tak powszechnie rozpoznawany, ponieważ ludzie częściej używają tradycyjnego terminu „napisy”.
Czy istnieje różnica między napisami zamkniętymi a zwykłymi napisami?
Twierdzenie, że napisy zamknięte są z natury lepsze od napisów zwykłych, to mit. Przekonanie to rozprzestrzeniło się w internecie, gdy różne strony zaczęły powtarzać i rozpowszechniać błędne informacje, takie jak to, że napisy zamknięte nie tylko wyświetlają dialogi, ale także dźwięki otoczenia. Ponieważ wiele systemów automatycznych również pobiera informacje z internetu, ten błąd stał się jeszcze bardziej rozpowszechniony.
Warto jednak wiedzieć, że napisy zamknięte i klasyczne napisy są identyczne.
