Napisy odgrywają kluczową rolę w poprawianiu doświadczeń związanych z oglądaniem, czyniąc treści bardziej dostępnymi i zrozumiałymi. Są szczególnie cenne dla osób z problemami ze słuchem, ponieważ pozwalają im w pełni cieszyć się filmami i programami. Napisy umożliwiają również widzom oglądanie filmów w obcych językach, bez konieczności czekania na wersję z dubbingiem, co daje wygodę oglądania nowych wydaniach od razu po premierze.
W języku angielskim napisy są często określane jako subtitles lub closed captioning. Termin closed captioning zazwyczaj jest oznaczony ikoną CC obok wspieranego języka, co jest bardziej powszechne w Stanach Zjednoczonych. Z kolei prostszy termin subtitles jest częściej używany w Europie.
W rzeczywistości nie ma żadnej różnicy między napisami zamkniętymi a zwykłymi napisami, ale w Internecie krąży powszechne nieporozumienie, że napisy zamknięte są dokładniejsze, co nie jest prawdą.
Historia terminu „closed captioning”
Aby lepiej zrozumieć terminologię, przyjrzyjmy się historii napisów. W erze telewizji analogowej napisy były bezpośrednio nakładane na wideo, tworząc pojedynczą, nierozdzielną klatkę. Jednak ta metoda nie była wystarczająco elastyczna, dlatego w latach 80. rozpoczęto prace nad poprawą wyświetlania napisów. Opracowano nowy system, który nadawał napisy na osobnym kanale, co pozwalało telewizorowi połączyć dwa kanały w jeden. Dzięki temu możliwe było włączanie i wyłączanie napisów według potrzeb. Jednak ze względu na złożoność wdrożenia system ten nie zyskał szerokiego zastosowania.
Wraz z pojawieniem się cyfrowych formatów wideo pojawiło się bardziej zaawansowane rozwiązanie. Codecs zaczęły obsługiwać napisy bezpośrednio w strumieniu wideo. Oznaczało to, że napisy były dołączone do pliku wideo, a aby je wyświetlić, wystarczyło je włączyć w ustawieniach telewizora lub urządzenia do odtwarzania wideo. Dodatkowo cyfrowe napisy umożliwiały wybór wielu opcji językowych, takich jak angielski i hiszpański, dając widzowi swobodę wyboru preferowanego języka.
Ponieważ napisy te musiały być ręcznie włączane, powstał termin closed captioning. Oznacza to, że napisy są obecne, ale ukryte w strumieniu cyfrowym, dopóki widz nie zdecyduje się ich aktywować. Termin ten stał się popularny w Stanach Zjednoczonych jako slang na napisy sterowane przez użytkownika.
Współczesne stosowanie napisów
Chociaż w erze cyfrowej nie ma już technicznej różnicy między napisami zamkniętymi a zwykłymi napisami, sposób ich użycia znacznie się zmienił. Obecnie powszechne jest, że filmy nakręcone w języku angielskim oferują wiele ścieżek napisów w różnych językach, dzięki czemu widzowie mogą łatwo wybrać preferowany język.
Automatyczne napisy to nowszy rozwój, który różni się od tradycyjnych napisów tworzonych w studiu. Są one generowane przez serwery, które używają oprogramowania do analizowania ścieżki dźwiękowej filmu i automatycznego tworzenia napisów w czasie rzeczywistym. Ponieważ napisy te są wyświetlane tylko na żądanie, również należą do kategorii closed captioning. Istotną wadą automatycznych napisów jest jednak możliwość wystąpienia błędów z powodu ograniczeń w rozpoznawaniu mowy. Aby pomóc widzom zidentyfikować te napisy, często są one oznaczone jako automatycznie generowane.
